W XVIII wieku diecezja Auxerre stworzyła repertuar całkowicie odmienny od rzymskiego, zarówno pod względem tekstu, jak i muzyki. Stanowi on jeden z najdoskonalszych przykładów tradycji gallikańskiej – ruchu duchowego, liturgicznego i artystycznego, którego celem było potwierdzenie odrębności i tradycji charakterystycznych dla Kościoła Francji. Podczas gdy wiele pieśni jest praktycznie nie do odróżnienia od tych z wielowiekowej tradycji monofonicznej, sporadyczne użycie ornamentyki lub specyficznie barokowego gestu przypomina o genezie tej muzyki. Niektóre śpiewy zaskakująco przechodzą w polifonię o wyraźnie współczesnym (jak na wiek XVIII) charakterze.

In festo Joannis apostoli et evangelisti