Björn Schmelzer i Graindelavoix – twórcy fascynującego i prowokacyjnego połączenia Missa Caput Ockeghema i paryskiej techniki Machicotage jako kolejne wyzwanie postawili sobie twórczość kompozytora, którego Ockeghem uważał za ojca radości – pére de joyeusetè – Gillesa Binchois. Jednak materiał, który znalazł się na płycie ułożonej przez Björna Schmelzera to w rzeczywistości seria skarg i lamentów Binchois.

Jak dla mnie – mówi Schmelzer – Binchois jest jednym z największych pieśniarzy wszech czasów. Podobnie jak Ockeghem, Gilles uwielbiał żyć w świecie paradoksów, które znalazły odbicie w jego pracy. Szczęście i radość, o których mówią tacy kompozytorzy nie są powszechnymi uczuciami, ale czymś głębszym, wznioślejszym, czymś co można wyrazić paradoksalnie wyrazić tylko w smutku, rozpaczy, samotności, dystansie, absencji miłości. Słowa takie jak „joye” czy „souvenir” są narzędziami, w taki sam sposób, jak w innych wielkich pieśniarskich tradycjach: saudade, bluesie, duende czy tarabie. Nasza praca nad pieśniami Binchois rozpoczęła się od skupienia na wyśpiewaniu własnego smutku i podniesieniu go do rodzaju wzniosłej ekspresji, którą każdy może zrozumieć i poczuć. Szukaliśmy również nowego brzmienia i nowego sposobu radzenia sobie z zaangażowaniem instrumentów, ornamentacją – wszystko po to by znaleźć prawdziwy (autentyczny) dźwięk, w którym słowa, ornamenty, frazowanie i linie melodyczne znów przemówią i pozwolą poczuć tę, „bolesną radość”.